Jej mężczyzna w tym czasie kończy jeść zupę, którą mu przyniosła wczesnym popołudniem. Zupę rozdaje ksiądz Marek. Codziennie pomiędzy dwunastą a piętnastą. Już o jedenastej czekają na niego głodni mieszkańcy dworca. Trzymają przed sobą pogięte, aluminiowe miski, plastikowe butelki z obciętą szyjką lub zwykłe litrowe słoiki. To ich naczynia. Za chwilę pojawi się ksiądz. Każdemu nałoży solidną porcję gęstej, brunatnej zupy. W ten sposób biedni mogą zjeść ciepły posiłek, a ksiądz ma poczucie dobrze wypełnionego obowiązku.

Stara kobieta codziennie przychodzi ze swoim słoiczkiem po zupę. Codziennie namawia swojego mężczyznę, żeby też przyszedł. Ale on nie przychodzi. Woli szwendać się z kolegami po dworcu, kraść drobne pieniądze podróżnym i szperać w śmietnikach. Śmietnik to doskonałe miejsce do poszukiwań. Można w nim znaleźć całkiem niezły skórzany portfel, który na pewno kupi ktoś, kto w dzisiejszym dniu sprzedał dużo butelek i chciałby mieć coś, co sprawi, że poczuje się bogatszy. Można znaleźć aluminiowe puszki, podróżne pantofle lub prawie całego hamburgera. Czasem zdarzy się nie dopite piwo.

W chwili, gdy kobieta wraca na dworzec, Anna, kioskarka z dworca patrzy na zegarek. Jeszcze godzinka i będzie mogła pójść do domu. Tam usiądzie na wygodnym fotelu, zje obiad, który przygotowała poprzedniego dnia i obejrzy swój ulubiony serial. Serial jest o biednej dziewczynie, sierocie, która w dzieciństwie straciła wzrok. Teraz zaopiekowali się nią bogaci ludzie, ale to chyba jeszcze gorzej, bo ich syn zakochał się w dziewczynie. Anna wyobraża sobie, że jest podobna do dziewczyny z serialu. Tylko, naturalnie, trochę starsza. Co prawda jej mąż nie był synem bogatych ludzi, tylko zwykłej księgowej, ale ich związek i tak był uważany za mezalians. Kiedy matka męża dowiedziała się, że Anna jest w ciąży, nazwała ją dziwką. Anna do dziś pamięta, jak bardzo się tego wstydziła, a przecież zaszła w ciążę z wielkiej miłości. Mimo sprzeciwu matki, wzięli ślub, ale teraz nie jest już tak jak dawniej...

Tuż obok kiosku, na ziemi siedzi Antoś. Antoś gra na gitarze i śpiewa smutne, liryczne piosenki. Przed nim leży czapka, do której ludzie czasem wrzucają drobne pieniądze. Te pieniądze Antoś wyda na kompot z makowin. To dobra inwestycja. Nie czuje się wtedy zimna, głodu, tylko przyjemny, gorący strumień rozlewający się w całym ciele. Antoś boi się, co będzie dalej. Nienawidzi kraść, nienawidzi żebrać. Dlatego siedzi pod ścianą i śpiewa, ale w ten sposób nie można zarobić wystarczająco dużo.

To Piotr. Tłumacz angielskiego. Właśnie przyjechał z Krakowa, gdzie przez trzy ostatnie dni brał udział w szkoleniu dla pracowników agencji reklamowej. Dobrze zarabia dając prywatne lekcje. Nigdy nic złego nie działo się w jego życiu. Zawsze dostawał to, co chciał. Wie, że inni nie mają tyle szczęścia co on i dlatego jest najnormalniej w świecie dobry. Sumienie szepce mu, że Antoś wyda swoje pieniądze na narkotyki. Że dając mu pięć złotych przyczynia się do przedwczesnej śmierci chłopaka. Ale może lepiej dać? Może Antoś wcale nie jest narkomanem tylko zwykłym biednym chłopcem, który nie ma na chleb.

Na przystanku przed Dworcem stoi Mariolka. Nie może się doczekać chwili, kiedy wreszcie będzie w domu. Wtedy wejdzie do łazienki i na chwilę zdejmie z brzucha bandaż elastyczny. Mariolka jest w ciąży. Po raz piąty. I nikt nie może się o tym dowiedzieć. Zwłaszcza jej mąż. Mariolka ma dwadzieścia lat. Pierwsze dziecko urodziła w siódmej klasie podstawówki. Hormony Mariolki szalały, a matka jej nie pilnowała. Damian był w pierwszej klasie zawodówki. Wzięli ślub i zamieszkali razem z matką Mariolki. Ona rzuciła szkołę i zajęła się dzieckiem, on zaczął na nich zarabiać. Kiedy po roku Mariolka chciała wrócić do szkoły, okazało się że znowu jest w ciąży. Wychodziła na spacer z dzieckiem tylko pomiędzy ósmą o dwunastą, żeby żadna z jej dawnych koleżanek nie mogła jej zobaczyć. Czasem, kiedy którąś spotkała w sklepie, spuszczała oczy i udawała, że nie jest tą za którą ją biorą. Kiedy na świat przyszło czwarte dziecko, Damian właśnie wrócił z wojska. Zaczął pić. Nawet nie bił Mariolki, tylko zagroził, że jeśli urodzi następne, zabije ją. Mariolka się boi. Jest w szóstym miesiącu i starannie ukrywa swój stan pod szerokim swetrem. Nawet ona sama nie wie tego, co ja wiem już teraz. Że, kiedy dziecko się urodzi, Mariolka niewiele myśląc włoży mu w gardło szmatę, którą znajdzie obok siebie. Kiedy dziecko przestanie się ruszać Mariolka starannie owinie je w folię. Potem zostawi na śmietniku w drodze do pracy. Dziecko dorośnie w Niebie. Zostanie aniołem stróżem Mariolki lub kobiety jej podobnej. Bo tylko taki anioł może zrozumieć jej ból i strach. Tylko taki anioł może się za nią wstawić u samego Pana Boga.

Tyle się dzieje w okolicach dworca. Może jeszcze to, że chłopak w czerwonym swetrze właśnie wsiadł do pociągu Intercity, a dziewczyna, która go odprowadzała, wyciera łzy rękawiczką i powoli wchodzi na schody. Jeszcze się ogląda za siebie. On patrzy na nią. Uśmiechają się, ale te uśmiechy nie świadczą o radości. On uśmiecha się, żeby dodać jej otuchy, ona, żeby pokazać, że mimo wszystko jest dzielna.

Imię to w ostatnich czasach zostało zdewaluowane przez pewien detergent ulegający podobno biodegradacji. Ale kiedy nadawano mi to imię, nikt jeszcze nie przypuszczał, że produkty dostępne w sklepach będą nosić nazwy duchów opiekuńczych, albo będzie się je reklamowało operą Bizeta. Nota bene Bizet włosy rwie z głowy, że dzisiejsi ludzie słysząc fragment jego najbardziej znanego dzieła, uważają, iż jest to dżingiel przynależny reklamom pewnego środka do czyszczenia, o którym legenda głosi, że praca z nim nie jest pracą tylko czystym wypoczynkiem.

Jak więc mówiłem, nazywam się Ariel i jestem bratem Asmodeusza, Nanaela, Nyhariela, Manhereela, Adramelecha i Alastora. Wszyscy jesteśmy duchami opiekuńczymi. Wierzą w nas kabaliści, wróżbici, jasnowidzący, wieszcze i alchemicy. O naszym istnieniu wie jeszcze paru erudytów, z Williamem Shakespearem na czele, który moim imieniem nazwał jednego z bohaterów “Burzy”. Poza tym ludzie rzadko wiedzą o naszym istnieniu. Zostali co prawda poinformowani o działalności aniołów stróżów, niemniej nie podano im naszych danych personalnych. Jest to dosyć niewygodne, zwłaszcza kiedy człowiek chce wezwać anioła, a z anielskich imion pamięta jedynie Rafaela, względnie Gabriela. W ten sposób archaniołowie zostają często wzywani zamiast któregoś z nas. Dawniej, kiedy było mniej ludzi, a przez to mniej spraw do załatwienia, przekazywał nam każdą informację. Teraz przekazuje jedynie niektóre. Czasem zawiesza kartki na tablicy kontaktowej. Kartki spadają, zostają przysłonięte przez następne, albo małe cherubinki zrywają je nie widząc w tym nic złego. Efekt jest taki, że większość zgłoszeń do nas nie dociera i ludzie czują się opuszczeni przez anioły.

Zanim zostałem aniołem, byłem człowiekiem. Jak większość ludzi chodziłem do przedszkola, szkoły. Zdałem w terminie maturę i poszedłem na studia. Wybrałem kierunek ogólnorozwojowy, jakim jest filozofia. Wydawało mi się, że dzięki znajomości doktryn Kartezjusza, Fichtego i Schopenhauera zostanę erudytą. Bo niczego innego bardziej nie pragnąłem niż być erudytą, który wprawia w zdumienie ludzi swoją wiedzą, błyskotliwością i umiejętnością wyprowadzania logicznych wniosków. Poza tym chciałem stać się cynikiem idealnym. Ale do tego dążyłem, można powiedzieć, hobbystycznie.

Oba pragnienia wynikały z faktu, że mój ojciec był wybitnie genialnym człowiekiem. Co więcej, był człowiekiem tak doskonale obojętnym na wszystko, że zdawało się, iż nosi w sobie jakąś potworną tajemnicę. Kiedy miałem przyjść na świat, mój ojciec ukończył chwalebnie wydział etnologii na miejscowym uniwersytecie. Jak mi wyznał w wiele lat później, całe te studia napawały go obrzydzeniem, zwłaszcza gdy musiał wysłuchiwać ludowych podań o diabłach. Mój ojciec był satanistą. Doskonale orientował się w sprawach szatańskich, chociaż nigdy nie robił użytku ze swojej wiedzy. Nigdy też się z nią nie zdradzał wobec osób niezaprzyjaźnionych. Niemniej w całym domu znajdowało się mnóstwo bibelotów wyobrażających szatana, różne pudle wykonane ze srebra, głowy koźląt, a wśród tych gadżetów honorowe miejsce zajmowało dzieło braci jezuitów “Młot na czarownice”, które ojciec czytał w wolnych chwilach, odnosząc z tego perwersyjną przyjemność. Być może był mizoginem, skoro taką frajdę sprawiała mu ta seksistowska książeczka?...

Nad wejściowymi drzwiami wisiała czaszka kozła z wyjątkowo długimi, poskręcanymi rogami. Jako mały chłopiec potwornie bałem się tej czaszki. Do mojego ojca schodzili się różni ludzie, chcący dowiedzieć się czegokolwiek na tematy kabalistyczne, satanistyczne, lub po prostu nadprzyrodzone. Ojciec odsyłał ich do stu diabłów.

Moja matka była osobą, która zdecydowanie bardziej wierzyła we wszystkie mistyczne przesądy. Jeśli nagle przeszedł ją dreszcz, mawiała, że śmierć przeszła gdzieś blisko. Kiedy zginęła jej srebrna zapalniczka, a po kilku dniach odnalazła się w miejscu, gdzie ją zostawiła, była przekonana, że w tym miejscu wytworzyła się pętla czasu. Wierzyła w karty, amulety, duchy i światy równoległe. Kiedy umarłem, postanowiłem sprawić jej przyjemność i odwiedziłem ją parę razy. Co prawda we śnie, ale nie można wymagać za dużo od nieboszczyka. Od czasu, gdy mianowano mnie aniołem stróżem, nie utrzymuję z matką kontaktów. Agenci specjalni nie mogą mieć rodzin.

Jeśli chodzi o wzajemne stosunki rodziców to było jak w jednej piosence Renaty Przemyk. Ojciec mimochodem powiesił przeszłość na gwóźdź wbity w czoło matki. Odszedł do dużo młodszej kobiety. Była tak młoda, że nawet mnie, chociaż miałem zaledwie dwadzieścia kilka lat, wydawała się smarkulą. Najwyraźniej jego decyzja nie znalazła aprobaty u duchów opiekuńczych. Ojciec zginął śmiercią tragiczną. Dom, w którym zamieszkał ojciec ze swoją kochanką, miał szklany dach. Kiedy była ładna pogoda, dach się otwierało. Kiedy natomiast lało, trzeba było dach zamknąć. Chyba że komuś zależało na zalanym parkiecie. Ojcu nie zależało. Rozpadał się deszcz. Ojciec wyszedł na dach. Przeszedł parę kroków i poślizgnął się na skórce od kiełbasy, którą tam zostawił jego ukochany kot, Behemot. Ojciec wpadł do mieszkania skręcając sobie kark. Policja przez długi czas nie chciała uwierzyć jego młodocianej kochance, że nie miała nic wspólnego ze śmiercią ojca. Potem ją uniewinnili z powodu braku dowodów, ale opinia publiczna zrobiła co mogła, by zohydzić jej życie. Wreszcie się wyprowadziła do innego miasta, gdzie nikt jej nie znał i gdzie dalej mogła spokojnie rozbijać małżeństwa.

Ale nie przewidziałem jednego. Że każdy cynizm ma swoje granice, a także że nigdy w niczym nie jesteśmy tak dobrzy, żeby ktoś nie mógł być od nas lepszy. Zakochałem się w jednej z koleżanek ze studiów. Można powiedzieć, że zaledwie tolerowała moje towarzystwo, a jeśli zgadzała się spędzić ze mną noc, zachowywała się tak doskonale obojętnie, że nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że robi to tylko dlatego, iż jest dobrze wychowana i jako taka wyświadcza mi pewną przysługę. Kiedyś zapytałem ją, jak wyobraża sobie nasze wzajemne stosunki w przyszłości.

• No cóż – odpowiedziała zaciągając się papierosem. – Jeśli mi się nie znudzisz to pewnie wyjdę za ciebie za mąż.
• Ty mnie w ogóle nie kochasz – powiedziałem to niejako mimo woli.
• Masz rację.
• A jeżeli umrę?
• Poszukam innego – odpowiedziała z uprzejmym uśmiechem.

Tydzień później matka odwiozła mnie do szpitala. Moja pomysłowość w kwestii pozbawienia się życia znalazła duże uznanie u lekarzy, którzy próbowali mnie ratować, ale tylko przez pierwsze dwa dni. Kiedy się wypije chlorowy wybielacz umiera się bardzo długo i bez odwrotu. Męczyłem się strasznie, a razem ze mną lekarze, pielęgniarki i inni chorzy. Po osiemdziesięciu dniach wszyscy odetchnęli z ulgą. Byłem martwy.

Po niedługim okresie rekonwalescencji zacząłem się starać o przyjęcie mnie do służb specjalnych duchów opiekuńczych. Dzięki moim zdolnościom i braku współczucia, szybko uzyskałem patent i nowe imię, Ariel. Wcielono mnie do jednostki i przydzielono nowych braci. Tak nas nazywają, mimo że pokrewieństwo między nami jest mniej więcej takie, jak pomiędzy Martinem Lutherem Kingiem i Georgem Bushem Juniorem. Niemniej, dobrze się ze sobą czujemy, rozumiemy i nawet czasami wyświadczamy sobie takie uprzejmości, jak zamiana klientów. Zdarza się, że kolega przydzielony zasadniczo do samobójców, nie ma najmniejszej ochoty zajmować się aktualnym podopiecznym. Wtedy prosi o zamianę i już. Czasem zastępuje go ktoś, kto akurat w ogóle nie ma zajęcia.

Moją pierwszą klientką była młodziutka tancerka z opery. Nie pamiętam jej imienia. Zasadniczo lepiej pamiętam kryptonimy nadane kolejnym sprawom niż prawdziwe imiona klientów. Jej kryptonimem było imię “Salome”. Nadaliśmy jej to imię ze względu na tancerkę, która od żydowskiego króla Heroda zażądała głowy Jana Chrzciciela. Chcieliśmy, aby nasza Salome też dostała to, czego pragnęła. Ale stało się inaczej. Kiedy przyjąłem jej sprawę, w teatrze zmieniło się kierownictwo. Kto mógł przypuszczać, że jest to dla niej większym problemem niż utrata ukochanego. Tymczasem nowy dyrektor poinformował ją, że ze względu na cięcia budżetowe będzie musiał ją zwolnić. Tego dnia miała po raz ostatni wystąpić. Zatańczyła najlepiej jak umiała. Kiedy skończyła się jej partia, poszła do garderoby. Na scenie młody, tłusty tenor śpiewał arię “Wielka sława to żart”. I właśnie wtedy uświadomiliśmy sobie, że Salome powinna być pod opieką kogoś z sekcji samobójców, ale było już za późno. Nim tłusty tenor zaczął się kłaniać przesyłając bałwochwalcze uśmiechy nowobogackiej publiczności, pod teatr przyjechało pogotowie. Nie mieli czego reanimować.

Muszę wam wyjaśnić, jakie uprawnienia mają aniołowie ze służb specjalnych. Nieduże. Zasadniczo służymy do tego, żeby towarzyszyć bezustannie podopiecznemu. Kiedy wiemy, że jest bliski załamania lub podjęcia drastycznej decyzji, staramy się go natchnąć nowym pomysłem na życie. Czasem pojawiamy się delikwentowi podczas snu. Pokazujemy się jako piękni mężczyźni lub kobiety. Wtedy człowiek budzi się z przyjemnym uczuciem, że wszystko jest jeszcze przed nim. Nie rozwiązuje to sprawy, ale przynajmniej odwleka decyzję o samobójstwie. A wiadomo, że nawet w ciągu jednej godziny może wydarzyć się coś, co diametralnie odmieni życie człowieka.

Czasem, w wyjątkowych sytuacjach, możemy działać inaczej. Kiedy przyjęto mnie do służb specjalnych, dostałem natychmiastowe wezwanie do mieszkania na obrzeżach miasta. Nie zdążyłem nawet zapoznać się ze sprawą. Kiedy się tam zjawiłem, moi bracia już tam byli. Siedzieli na łóżku jednej dziewczyny. Rozmawiali z nią. Usiadłem obok. Wtedy się domyśliłem. Groziło jej potworne niebezpieczeństwo i nikt nie mógł temu zapobiec. Tylko my. Gdyby ktoś z naszych przełożonych nie opiekował się jednym wykolejonym młodzieńcem, jej rodzina po powrocie z wakacji zastałaby tylko rozkładające się ciało dziewczyny. Zabójstwo byłoby o tyle bez sensu, że nie miało żadnego motywu. W domu nie było nic, dla czego warto by zabijać. Nawet złotówki. Kiedy noc dobiegła końca, poszliśmy. Nic jej już nie groziło. To była ta sama dziewczyna, której sprawę teraz skopałem. Ale wtedy jeszcze, poza nagłymi wypadkami, nie potrzebowała aniołów. Była wesoła, dzielna i prędzej ona mogłaby pomóc różnym nieszczęśnikom niż my.

Tego dnia zastałem na swoim biurku kilka zgłoszeń. Anioły stróże drugiego stopnia miały obowiązek przez cały tydzień zbierać zapotrzebowania. Spisywały dane klienta w postaci krótkich formularzy, nadając kolejnym sprawom odpowiednie kryptonimy. Przez sobotę miały posegregować je na odpowiednie sekcje. W poniedziałek ja i moi bracia znajdowaliśmy na biurkach wnioski. Wybieraliśmy sobie jeden a resztę rozdzielaliśmy aniołom drugiej kategorii. Czasem naszym podwładnym dawaliśmy do pomocy jakiegoś praktykanta, który starał się, byśmy przyjęli go do naszej grupy.

Uśmiechnąłem się sam do siebie. Ten formularz musiał wypełniać któryś z nowicjuszy. Inaczej wiedziałby, że nie wolno nam sprawom nadawać kryptonimu “Maria”. Co prawda kryptonim ten idealnie oddawał istotę sprawy Anny, która podobnie jak Maria była w ciąży i brakowało tatusia dla dziecka. Ale Maria poczęła niepokalanie. Anna natomiast miała jeszcze szansę na odzyskanie narzeczonego, który nawet pewnie nie wiedział, że niebawem zostanie ojcem. W tej sprawie na pewno nie chodzi o to, by odnalazła swojego Józefa.

Ten formularz niewątpliwie wypełniał Nataniel. Chłopak od kilku lat starał się, by przyjęli go w zastęp abbadonów. Wiedział, jak trudno jest umierać i wyobrażał sobie, że w tej funkcji sprawdzi się jako anioł łagodnie przeprowadzający zmarłych na drugą stronę. Taki Charon, tylko współczujący, a nie zimno przewożący zwłoki. Nataniel wyjątkowo nie nadawał się do tej funkcji. Po pierwsze: zginął z rąk morderców. Kiedy jeszcze był człowiekiem pracował w kiosku z gazetami. Któregoś wieczoru napadło go kilku wyrostków, skopali go do nieprzytomności tylko po to, by wynieść kilka kartonów papierosów i kasę. Nataniel miałby szansę przeżyć, gdyby jeden z napastników miał bardziej skoordynowane ruchy. Kiedy wychodził z kiosku trzymając kasę, potknął się o metalowy próg. Kasa wypadła mu z rąk i wylądowała wprost na głowie Nataniela. W ten sposób Nataniel powiększył zastęp aniołków.

Teraz przekazałem mu sprawę “Rachela”. “Lilith” dałem Judycie. Sama kiedyś była kochanką żonatego mężczyzny. Nie chciała rozbijać małżeństwa, więc rozbiła samochód. Nieszczęśliwie o dość wytrzymały słup przydrożny. Kiedy chcieli wydobyć jej ciało z samochodu nie wiedzieli jak to zrobić, ponieważ nie przypominała już człowieka, a jedynie taszystowski obraz. Tego typu obraz mógł namalować Jackson Pollock, gdyby używał wyłącznie czerwonej farby. Judyta doskonale rozumie obie strony sporu, dzięki temu jest obiektywna i nadaje się do spraw rozwodowych.

Do pokoju wszedł Nataniel.

• Coś trudnego? – zapytał.
• Mam nadzieję, że nie. Kobieta w okolicach trzydziestki.
• Takie są najlepsze – powiedział, a na jego twarzy pojawił się rozmarzony uśmiech.
• Skąd wiesz? Przecież nigdy nie dożyłeś trzydziestki.
• Tak to sobie wyobrażam. I co z nią?
• Jest w ciąży. Jakiś drugi miesiąc.
• No, to gratulacje! Jej nie potrzeba anioła stróża tylko wyprawki!
• Problem polega na tym, że tatuś dziecka nie wie o tym. Trzeba go odnaleźć i zrobić wszystko, żeby byli razem. Jednocześnie trzeba jej dodawać otuchy. Przez jakieś dwa, trzy miesiące...
• A co? Ma głupie pomysły?
• Trochę tak.
• A on?
• On? On nie jest w całej historii najważniejszy. Jest czymś, co nada sens istnieniu dziecka. Rozumiesz?
• Jasne, szefie.
• Chcesz kogoś do pomocy?
• Jakby co, zgłoszę się.
• Dobrze – podałem mu kartkę ze zleceniem. – Przyślij do mnie Judytę.

Czekałem na Judytę paląc papierosa. Ponieważ długo się nie zjawiała, włączyłem komputer, żeby zdobyć jakieś informacje o Rozamundzie. Wpisałem adres www.info/rozamunda/haeven.pl . Wyszukiwarka długo mełła informacje. Każda z osób, której zapotrzebowanie na anioła wpłynęło do nas, zostaje natychmiast zarejestrowana w sieci. Odpowiedni sektor anielskiej hierarchii zajmuje się wyszukiwaniem informacji i uzupełnianiem ich. W ten sposób nie muszę przeprowadzać śledztwa, by lepiej poznać swojego podopiecznego. Tak, komputery usprawniły pracę nawet w niebie. Wcześniej zdarzały się niedopatrzenia i na przykład dawaliśmy się oszukać draniom, którzy całe życie kradli, kłamali, bruździli i robili mnóstwo innych świństw, za to w każdą niedzielę przykładnie stawiali się w kościele, by wysłuchać Słowa Bożego. Teraz już rzadziej mają miejsce tego typu pomyłki.

Raz w roku organizujemy wycieczkę do rezerwatu, by pokazać innym, że nie należy ulegać rzekomym prawdom. Jak również, że nie należy oddawać się im ciałem i duchem, bo prawdy ludzkie cechują się tym, że z prawdą par exelance mają tyle wspólnego co pszenna bułka z chlebem z trocin. Do spożycia nadają się tylko podczas kryzysu. Ale do ludzi nie można mieć żalu, że wierzą w jakieś karkołomne idee. Ludzie zawsze są tylko ludźmi i mądry przywódca zrobi z nimi, co tylko zechce pod warunkiem jednak, że zapewni im chwiejne poczucie bezpieczeństwa i pełne żołądki.

W tym czasie wyszukiwarka znalazła mi Rozamundę. Była o niej tylko jedna informacja. Informacja, którą sam tam zamieściłem kilka lat temu. Że groziło jej niebezpieczeństwo.

• Wołałeś mnie?
• Tak. Siadaj – wskazałem jej krzesło naprzeciwko mojego biurka.
• Jakaś nowa sprawa?
• Tak. Kobieta w trakcie sprawy rozwodowej. Zajmiesz się tym?
• Jasne. Czy mam jakiegoś praktykanta?
• A chcesz?
• Jasne! – uśmiechnęła się. – Lubię uczyć.
• Dam ci Benedykta. Może być?
• Oczywiście.

Gdybym jej powierzył Rozamundę na pewno za chwilę miałaby zgromadzone informacje na jej temat i mogła zacząć swoje anielskie działanie. Nie zastanawiałaby się długo, co ma robić, tylko kierowana kobiecym instynktem doprowadziłaby historię Rozamundy do happy endu.

Zawsze zazdrościłem kobietom tej umiejętności intuicyjnego rozwiązywania spraw. Nie komplikują nigdy tego, co proste i nie upraszczają tego co skomplikowane, a jednak i one mają swoje problemy i rozterki. Tym bardziej, że kobieta z natury swojej nie jest stworzona do dążenia do celu po trupach. Kobieta woli kochać niż zabijać. Ale może tylko tak mi się wydaje bo zostałem urodzony i wychowany w świecie zdominowanym przez mężczyzn i ich wyobrażenia. Być może kobieta zna o wiele większe okrucieństwo niż to na jakie zdobywa się mężczyzna. Być może kobieta potrafi być zimna, a wszystko co robi najpierw kalkuluje, obliczając, co może zyskać a co stracić. Nie wiem. Wiem, że kobiety zawsze mi imponowały. Moja matka, pracując zawodowo, miała na głowie jeszcze cały dom. Pranie, sprzątanie i inne rzeczy, o których ja i mój ojciec mieliśmy dość mgliste pojęcie. Któregoś dnia uprzytomniłem sobie wracając z uczelni, że gdybym musiał tego dnia zrobić jeszcze zakupy, ugotować coś jadalnego, uprać, co było do uprania a przed snem zrobić w kuchni porządek, padłbym ze zmęczenia. Pomijając fakt, że nie potrafiłbym opanować tego pandemonium jakim jest zwykły dom. Zapytałem matkę, dlaczego nie podzieli się z nami obowiązkami.

• Wiesz – powiedziała z pogodną rezygnacją. – Niejedna kobieta zwaliłaby część obowiązków na mężczyznę. Tyle, że miałaby potem jeszcze więcej roboty niż przedtem. Każdy talerzyk musiałaby doczyścić, zetrzeć wielką kałużę w kuchni po zmywaniu naczyń przez małżonka, a ugotowany przez niego obiad natychmiast wyrzucić, żeby się nie otruć. Mężczyźni są po prostu za głupi, żeby pogodzić ze sobą bodaj dwie czynności.

Pamiętam taki dzień. Jeszcze z mojego prawdziwego życia. Miałem jakieś pięć, może sześć lat. Jechaliśmy na wieś, na wakacje. Nie znaliśmy tego miejsca, ani ludzi tam mieszkających. Wiedzieliśmy tylko, że jest to idealna wieś, jak przed wojną. Nawet szosa tam nie dochodziła. Do najbliższego autobusu było ładnych parę kilometrów, a w samej wsi było zaledwie pięć chałup. Zamieszkaliśmy w starym domu, w którym wcześniej mieszkali nasi gospodarze. Teraz oni sami przenieśli się do betonowego sześcianu, a letnikom wynajmowali drewnianą, śmierdzącą myszami i zleżałymi jabłkami, chałupę. Po drodze mijaliśmy jakieś miasteczko. Przed samym kościołem stała płacząca wierzba. Patrzyłem na nią i nuciłem sobie cichutko jakąś piosenkę. Teraz, kiedy o tym myślę, zastanawia mnie, jak to człowiek zapamiętuje kompletnie nieważne zdarzenia, czy widoki ze swojego życia. Pamięta o nich później choćby nie chciał. Tak jak pamiętam, że zaglądałem w okna sąsiadów, bo bardzo chciałem wiedzieć, jak mają urządzone mieszkanie. Wyjrzała wtedy sąsiadka a ja się okropnie zawstydziłem. Mimo, że nie ma to najmniejszego znaczenia, nadal się tego wstydzę.

W każdym razie we wsi, w której mieliśmy spędzać lato, dzieci urządziły sobie dwa obozy. Jeden był dziewczynek, a drugi chłopców. Z racji mojej płci, chłopcy od razu mnie przyjęli do siebie, chociaż zdecydowanie wolałem bawić się z dziewczętami. Ale wtedy jeszcze nie robiłem na nich najmniejszego wrażenia, wobec czego olewały mnie i nie chciały się ze mną bawić. Obóz chłopaków był obozem wojennym. Gromadzili się tam na narady, dzielili papierosami i opatrywali rany. Obóz dziewcząt był zakładem zbiorowego żywienia, albo może szpitalem. Tak mi dzisiaj przychodzi do głowy, że mogli połączyć swoje siły. Wtedy chłopcy powracający z boju, mogliby liczyć na fachowo wykonany opatrunek z liścia babki i trawek.

Najbardziej jednak utkwiła mi w głowie lodówka hrabiego Drakuli. W domu, w którym mieszkaliśmy stała lodówka. Moja matka chciała ją spożytkować zgodnie z jej przeznaczeniem. Otworzyła drzwiczki i przez chwilę nie rozumiała, co widzi. Wewnątrz leżały zwały mięsa w stanie poważnego rozkładu. Lodówka była nie podłączona do prądu, co znacznie przyspieszyło gnicie, niemniej mięso musiało tam swoje odleżeć. Ojciec bardzo chciał zapytać, skąd to mięso i dlaczego nikt tego nie sprzątnie, ale matka mu nie pozwoliła pytać o to gospodarzy. Zakwitła w niej bowiem myśl straszna. Że to mięso to poprzedni letnicy. Już nigdy więcej tam nie pojechaliśmy. Tylko raz do tego miasteczka, które mijaliśmy po drodze. Ale wierzby płaczącej już nie było. Na jej miejscu stał słup wysokiego napięcia z wiszącymi, poobcinanymi drutami. Z daleka wyglądało jak wierzba...

Zanim przydzielono mnie do sekcji Niekochanych, pracowałem w sekcji Ratowania Życia Ludzkiego. Szczerze mówiąc, wolałem to zajęcie od obecnego, jako że życie ludzkie ma zawsze jakąś wartość, natomiast uczucia – niekoniecznie. Jako szeregowy anioł robiłem mnóstwo pożytecznych i potrzebnych rzeczy. Kiedyś na przykład, razem z chłopakami z sekcji wybraliśmy się na wycieczkę do Celestynowa. Celestynów nazywaliśmy Palestyną, co nie ma najmniejszego znaczenia dla opowiadanej historii. Spacerowaliśmy po ulicach, podsłuchiwaliśmy myśli mieszkańców, uśmiechaliśmy się z rozczuleniem patrząc na zaloty miejscowego uwodziciela i rumiane, blond dziewczęta z dołeczkami w policzkach. Była niedziela, ludzie wychodzili z kościoła. Zawsze lubiłem oglądać ludzi po niedzielnej mszy, a jeszcze lepiej przed. Kiedy to stroją się w swoje najlepsze ubrania, wyciągają z szaf garnitury, sukienki i kapelusze. Rewia mody trwa! Najlepiej widać to w małych miastach. Kobiety drobią małymi kroczkami, patrząc uważnie pod nogi, by nie powalać świątecznych bucików błotem i końskim łajnem, którego wszędzie pełno. Mężczyźni kroczą poważnie i dostojnie. Nie dlatego, że tak się czują, tylko dlatego, że sztywna, wyprasowana koszula i garnitur z bistoru krepują ich ruchy, a krawat nie pozwala swobodnie oddychać. W czasie mszy w skupieniu słuchają, co ksiądz ma do powiedzenia, ale głowę daję, że nie rozumieją ani słowa. Zajęci są czym innym. Dziewczęta rzucaniem ukradkowych spojrzeń chłopcom, kobiety uważaniem, by koafiura się nie rozpadła przed powrotem do domu, a mężczyźni myślą, ile powinni dać na tacę, by sąsiedzi nie posądzili ich o skąpstwo. Potem mały ministrant zadzwoni dzwonkami, na znak, że trzeba uklęknąć. Wszyscy nerwowo szukają białych, płóciennych chusteczek. Rozkładają je starannie na posadzce i niezgrabnie przyklękają, pokazując to, co w ich mniemaniu jest ukryte. Po mszy chłopcy opierają się o parkan i spoglądają na dziewczyny. Dziewczyny, rzecz jasna udają, że w ogóle tego nie widzą. Potem jedna z przyjaciółek powie drugiej:

Nie wiem, czy nadal tak jest w małych miasteczkach. Dawno w takim nie byłem. Oczywiście, mógłbym zapytać, któregoś z kolegów, jak to wszystko teraz wygląda, ale nie mam pewności, czy odpowiedziałby mi tak, jak bym sobie tego życzył. Kto dzisiaj jest wrażliwy na poetykę małych miast?!

W każdym razie tamtego dnia jeden z mieszkańców, niejaki Józef Furta, po mszy postanowił zabrać swoją rodzinę do miejscowej restauracji na obiad. Restauracja była z rodzaju tych, co to się nie wchodzi bez wyraźnego powodu, którym na ogół jest alkoholizm, niemniej jedzenie tam podawali. Żona Józefa ucieszyła się. Widziała w telewizorze, że eleganccy ludzie chadzają do restauracji, a ona tego dnia miała na sobie futro z królika. Przedmiot zazdrości miejscowych dam. Podjechali z fasonem małym fiatem, weszli do środka i złożyli zamówienie. Dzieci siedziały grzecznie onieśmielone nową dla nich sytuacja, żona wytwornie odginała mały palec, a Józef patrzył na swoją rodzinę z zadowoleniem. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie wynalazek świątobliwych mnichów, zwany potocznie wódką. Józef postanowił wypić jeden mały kieliszeczek, który nie mógł mu zaszkodzić. Duży był, nie pił na pusty żołądek, co mu się mogło stać. Ale po jednym kieliszku nastąpił ciąg dalszy, którego ukoronowaniem było wykonanie pieśni rosyjskich, biesiadnych i efektowne stoczenie się pod stół. Żona Józefa zbladła. Do domu nie było daleko, postanowiła, że zabierze dzieci i po prostu się przejdą, a mąż wróci, kiedy sam uzna za stosowne. Pieniędzy więcej przy sobie nie miał, więc nie była niespokojna. Ale wtedy Józef się ocknął i doznał raptownego przypływu honoru. Przywiózł damę swego serca oraz dzieciątka do lokalu, to je też odwiezie. Zapakował całe towarzystwo do samochodu, po czym zaczął ładować się za kierownicę. Kiepsko mu szło, bowiem koordynację ruchową miał mocno zaburzoną, a ślisko swoją drogą było, bo to styczeń.

Do tej pory patrzyłem na to spokojnie. Ale kiedy zaczął wsiadać, stwierdziłem, że nie pozwolę mu zamordować rodziny. Natchnąłem myśli jednego z gości lokalu, dużego silnego mężczyzny, który znalazł się tam przypadkiem. Ten, bez większych przeszkód odebrał Józefowi kluczyki i zostawił je u szatniarza. I w ten sposób rodzina Józefa Furty wciąż jest żywa, chociaż synowie odziedziczyli w pełni charakter przodka i robią wszystko, by się tego życia pozbawić. A Józef stawiał się trochę, a potem skapitulował, poszedł spać, a kiedy się obudził, nie rozumiał, czemu samochód zaparkował przed knajpą. Nie pamiętam, jak się ta restauracja nazywała. Skłonny byłbym przypuszczać, że zajazd napoleoński, bowiem wszędzie w tym kraju, nawet w najmniejszej dziurze jest zajazd, gdzie Napoleon przynajmniej spożywał posiłek w drodze na Moskwę. Ale nie wierzmy w te wszystkie bajki. Gdyby Napoleon rzeczywiście zatrzymywał się w każdym z tych miejsc, to do dzisiejszego dnia nie zdążyłby przegrać z kretesem pod Moskwą. Ale knajpa w Celestynowie na pewno nie nazywa się Zajazd Napoleoński, jako że żaden z przewodników nie mówi ani słowa na temat obecności Napoleona w Celestynowie.

Tak, lubiłem tę robotę, bo ograniczała się głównie do wypadków samochodowych. Cudownego ocalenia uczestników katastrof lub zapobieżenia katastrofie. Ale kiedyś, kiedy zbytnio uwierzyłem w swoje siły, czy może raczej znużyła mnie nikczemność cudów dokonywanych przez anioły. Bo co to za cud, natchnąć czyjeś myśli?! W każdym razie byłem zrezygnowany i nie zauważyłem tych dwóch naćpanych gówniarzy jadących samochodem wprost na drzewo. Z chłopaków nic nie zostało, a ja tylko przeklinałem tę chwilę, kiedy ludzkość odkryła, że niektóre środki chemiczne tudzież naturalne można używać nie tylko leczniczo. Chłopcy pozbawili się życia, a ja przez chwilę miałem do nich o to pretensje. Ale i tak uważam, że poszło mi całkiem nieźle. Mniej więcej w tym samym czasie jeden z moich kolegów nie zdążył zareagować, kiedy młodzieniec siedzący po raz pierwszy za kierownicą od chwili otrzymania prawa jazdy, wjeżdżał wprost na ciężarówkę marki volvo. Gdyby jechał sam nie stało by się nic o czym warto byłoby pisać. Ale on wiózł swoją dziewczynę i troje przyjaciół. Zderzenie z ciężarówką przeżył jedynie ów chłopak. Potem, kiedy w szpitalu odzyskał przytomność, nikt nie wiedział jak mu o tym powiedzieć. Nie wiem, jak to się skończyło, chyba sam się w końcu domyślił. Natomiast jeśli chodzi o mojego kolegę, który skrewił tamtą sprawę, to w wyniku ciężkiego urazu psychicznego poprosił, by go przenieśli do jakiejś mniej męczącej i odpowiedzialnej pracy. Coś takiego jak śpiewanie w chórze anielskim byłoby w sam raz. Tylko problem polegał na tym, że chóry anielskie nie istnieją. Jest to tylko wymysł księży, mający na celu uatrakcyjnienie miejsca zwanego powszechnie niebem. Tak więc mojego kolegę przeniesiono do biura, gdzie wklepywał do komputera dane osobowe nowych mieszkańców ziemi. Pracy ma sporo, bowiem co chwilę rodzi się ileś tam dzieci. Jeśli chodzi o wykreślanie danych, robi to już kto inny. Ale ten nigdy nie brał się za bardziej odpowiedzialną pracę.

A ja, nie licząc wypadku z narkomanami, miałem bardzo dobre wyniki, więc mnie przenieśli. Szybko awansowałem, dostałem własnych pracowników i, poza archaniołami, nie mam żadnych zwierzchników. No, taak... Myślicie pewnie, że w tej całej hierarchii pominąłem Boga?... Otóż nie. Też byłem przekonany, że Bóg istnieje, bo jako absolut jest wieczny i takie tam, co to mi wpajali przez całe moje ziemskie życie. Ale okazało się inaczej. Bóg, kiedy już odwalił całą robotę z ziemią, wodami, zwierzętami i ludźmi, zachwycił się tym wszystkim i kopnął w kalendarz. Tym samym potwierdzałoby się twierdzenie niejakiego Fryderyka Nietzschego, jakoby Bóg umarł. Facet miał rację. Tylko to nie ludzie go zamordowali a sam umarł i tyle. Tak przynajmniej mówią archaniołowie, którzy po odejściu Stwórcy sprawują najwyższą władzę.

Facet, który teraz mnie odwiedził kiedyś był dowódcą w jakimś międzynarodowym wojsku. Nie wiem, co to było, pewne, że nie Legia Cudzoziemska. W swoim oddziale miał młodego chłopaka, murzyna. Podczas okresowych badań wyszło, że dzieciak jest nosicielem. Dwa dni później powiesił się. Nikogo to specjalnie nie obeszło. Może poza dziewczyną z pobliskiego miasteczka... Tak sobie myślę, opowiadając wam tę historię, że świat, który ja oglądam pełen jest nieszczęśliwych wypadków i przedwczesnych śmierci. Nie zdziwiłbym się, gdyby ktoś mnie zapytał, co z tymi wszystkimi pięknymi chwilami, które są przecież składowymi ziemskiego życia? Co z tym gapieniem się w rozgwieżdżone niebo, zapachem kwiatów, pierwszym pocałunkiem i innymi tego typu duperelami. Nie wiem, co z tym wszystkim zrobić, ale wiem jedno, że obojętnie jakby to życie wyglądało, zawsze kończy się tak samo – śmiercią lub kalectwem...

• Pamiętasz taką tancerkę... Judytę, chyba?... – zapytał.
• Salome – poprawiłem.
• Sorry, Salome.
• Nie masz, stary, za co przepraszać. I w historii Judyty i Salome chodzi o odciętą głowę faceta. Mogłeś się pomylić – dodałem pobłażliwie, żeby sobie facet nie myślał.
• No! – popatrzył na mnie wzrokiem człowieka, który może ze mną zrobić wszystko. Gówno mógł! Nie było go jeszcze, kiedy spieprzyłem Salome. I naprawdę, nie spieprzyłem tej roboty. To była sprawa dla zupełnie innego sektora.
• Co z nią? – zapytałem i nie miałem wątpliwości, że znaleźli ją tu gdzieś i przesłuchiwali.
• Spieprzyłeś tę sprawę, synu – poinformował mnie.
• Nie spieprzyłem! Dali mi jakąś pieprzoną tancerkę, która chciała pożegnać się z życiem. Ale zawiedziona miłość nie miała tu nic do rzeczy!
• Ona mówi co innego.
• Stary, naprawdę uważasz, że są na świecie faceci, dla których warto żegnać się z życiem?...
• Dla mnie jedna się zabiła – powiedział, nie ukrywając poczucia wyższości.
• Dla ciebie, czy przez ciebie? – zapytałem. – Bo to zasadnicza różnica.

• Jededaiah – mruknąłem do siebie. – Skąd oni wynaleźli ci to imię?!
• Zawsze tak miałem – odpowiedział. – A ty?
• Ja nie pamiętam swojego imienia...
• Może Robert? – podsunął Jededaiah życzliwie. Ten facet naprawdę nie miał za grosz rozumu.
• Może Robert – zgodziłem się z nim w przypływie wspaniałomyślności.

• Zabiła się – powiedziałem. – Jestem pewien, że nie z miłości. Zabiła się, bo wiedziała, że po zwolnieniu z pracy ze swoim wykształceniem będzie mogła co najwyżej pokazywać cycki w nocnym klubie!
• Popełniła grzech śmiertelny – odpowiedział z niezmąconym spokojem mój interlokutor.
• Grzech śmiertelny! Gówno a nie grzech śmiertelny! A majtać gołymi cyckami przed obleśnymi dresiarzami to nie jest grzech?!
• Jezus wybaczył jawnogrzesznicy.
• Ale gówno wiedział, ile upokorzeń kosztuje ją ten proceder.

• Nazywam się Ariel – powiedziałem. Wcale nie zaczęła chichotać, że nazywam się jak detergent.
• Ładnie. Ja nazywam się...
• Rozamunda.
• Jak? – zdziwiła się.
• Rozamunda – powtórzyłem.
• Niestety, nie. Małgorzata.
• Wiem – powiedziałem. – Ale Rozamunda bardziej do ciebie pasuje.
• Jak uważasz – zgodziła się. – Ale jednak imię jest w jakiś sposób przynależne do człowieka i określa go.
• Chyba nie... Ja kiedyś nazywałem się zupełnie inaczej. Chociaż , biorąc pod uwagę zainteresowania mojego ojca, mogłem od zarania nazywać się Ariel.
• No właśnie.

• Co? – ocknęła się nagle. Spojrzała na mnie tak jakby zobaczyła mnie po raz pierwszy.
• Nic.
• Wydawało mi się, że coś mówiłeś.
• Nie – pokręciłem przecząco głową. – Nic nie mówiłem.

• Podoba ci się? – bardziej stwierdziła niż zapytała Judyta, która wpadła do mnie ze świeżymi gazetami. Bo tam u nas też wydają gazety, tylko trochę mniej okropne w treści. Z resztą, czy ja wiem? Gazety zawsze są takie same, tylko problemy cokolwiek inne. Na ziemi problemy z dziurą w budżecie, a w zaświatach – przejściowe trudności w zaopatrzeniu manny. Normalka. Tak czy inaczej, kiedy się czyta gazetę, całe dobro i piękno diabli biorą!
• Tak – pokiwałem głową. – Tak mogłoby wyglądać moje mieszkanie. Gdybym żył, oczywiście.
• Ja nie mówiłam o mieszkaniu – Judyta położyła plik gazet i poszła.

• Ona wcale nie umiera z miłości – powiedziałem.
• Wiem – Judyta pokiwała głową.
• Nie wiem, co mam robić – poskarżyłem się. – Wiesz coś o niej?
• Kiedyś, ale to już bardzo dawno temu, kochała się w jednym chłopcu. Ale chłopiec umarł.
• Jak?
• Wykopywał niewypały w lesie... wbiło go na drzewo i całą noc umierał. Jak na palu. Tylko zabrakło kata i publiczności. Publiczność przyszła rano. Trochę za późno. A ona nie pojechała nawet na pogrzeb.
• O?! Dlaczego?
• Miała gorączkę, padał deszcz... Z resztą, nie wiem.

A ja się zastanowiłem, czy rzeczywiście każdy ma swoją cenę. Mój ojciec twierdził, że jego nie można kupić, ale jestem skłonny przypuszczać, że tylko się tak chwalił. Bo przecież nigdy nie cierpiał ani głodu ani nędzy. A wiadomo, że kiedy pojawia się głód, moralność i zasady mają wolne. Przed drugą wojną pełno było biednych dziewcząt na ulicach oferujących swoje usługi za dwadzieścia groszy. Dla porównania – 50 groszy kosztował bilet do kina na prowincji. Nazywali je czarnoszyjkami. Przyjeżdżały ze wsi w poszukiwaniu pracy. Pracowały na budowach jako pracownice niewykwalifikowane. Nosiły cegły od rana do wieczora, chodząc po chwiejnych rusztowaniach. I za to wszystko dostawały tak wysoką pensję, że musiały dorabiać sobie po godzinach. Właśnie po to Włodzimierz Iljicz zrobił rewolucję, żeby te biedne dziewczyny nie musiały się kurwić. Tak czy siak, nie stać je było na mydło i stąd nazwa czarnoszyjki.

Pewnie nie, bo osobiście uważam, że wygląd nie ma absolutnie nic do rzeczy. Cendras na przykład, wyglądał gorzej niż gówno, co nie przeszkadzało mu pisać najpiękniejszych wierszy o miłości. Ładnie wygląda tylko na portrecie Modiglianiego, co potwierdzałoby moje przypuszczenie, że człowiek wcale nie wygląda tak jak wygląda, tylko tak, jak go widzi otoczenie. Taka Monroe, obiektywnie patrząc, była krowiastą, grubą facetką, co widać na jej prywatnych zdjęciach, a jednak Hollywood zrobiło z niej symbol seksu! Nawet nie symbol, a wręcz ikonę. Symbolem była Bardot. Dziś nikt nie chce wyglądać jak Bardot, a na Monroe robi się co druga gwiazda estrady.

Jeśli natomiast chodzi o ubiór, czy różnie gadżety przynależne ludzkim charakterom, gust mamy niemal identyczny.

Podobnie było z Durrutim, dowódcą republikańskich wojsk podczas wojny domowej w Hiszpanii. Któregoś razu złapał on szpiega, młodego chłopaka z wojsk generała Franco. Durruti zaproponował szczeniakowi, że nie rozstrzela go, jeśli chłopak zgodzi się zostać jego informatorem. Chłopak się nie zgodził i został zabity. Powstaje pytanie, co zrobiłby Durruti, gdyby chłopak się zgodził. Pewnie też by go rozstrzelał, albowiem szpieg zawsze pracuje dla dwóch stron, o czym Durruti doskonale wiedział. Wyjątkiem jest płatny morderca... Bonawentura miał na imię. Rzecz jasna Durruti.

Nawiasem mówiąc, wiele osób popełnia kardynalny błąd, mówiąc o wojskach Durrutiego jako o rebeliantach. Rebeliantami, w tej historii, byli frankiści. I jest to bodaj jedyny przypadek, że rewolucja była prawicowa, a nie odwrotnie.

• Umierający republikanie – powiedziała nagle Rozamunda.
• Co?
• Taki wiersz, zdaje się, że Broniewskiego. Umierający republikanie, brocząc po bruku krwią swoich ran, w krwi umaczanym palcem na ścianie wypisywali: no pasaran!
• Skąd wiedziałaś, że myślałem o Hiszpanii?
• Może ja też czytam w myślach? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

• Widziałam cię w nocy – powiedziała, a ja się przestraszyłem.
• Jak to?
• Śniłeś mi się – odpowiedziała po prostu. – Byłeś aniołem, a może Ikarem?... Nie wiem. W każdym razie miałeś skrzydła. Biorąc pod uwagę, że czułam się bezpiecznie, musiałeś być aniołem. Ikar zawsze jest trochę denerwujący i ryzykowny.

Rozamunda odprowadziła mnie do drzwi. Odwróciłem się do niej, chcąc się pożegnać, czy umówić na następny dzień. Sam już nie wiem. A ona stała oparta o framugę, patrzyła na mnie tymi swoimi zmrużonymi, przezroczystymi oczami i lekko się uśmiechała. Milczenie przeciągało się. Wcale nie chciałem iść i było mi tak dobrze. Gdybym był doktorem Faustem, mógłbym powiedzieć: chwilo trwaj. Nie wierzycie? Zastanówcie się, ale tak uczciwie, czy nie najpiękniejsze jest oczekiwanie? Takie zawieszenie w powietrzu, czegoś, co bardzo chciało by się powiedzieć, ale jakoś nie można.

• Nie mogę cię pocałować – powiedziałem. – Jestem aniołem.